Ne mund ta ndjekim shembullin e Jezusit si paqebërës kur i shprehim bindjet tona me siguri të plotë, por gjithnjë pa zemërim apo dashakeqësi.
Liria fetare e lejon secilin prej nesh të vendosë vetë se ç'të besojë, si të jetojë e veprojë. E mira e fesë shumëfishohet kur e mbrojmë lirinë për t’u shprehur dhe vepruar sipas bindjeve bazë.
Si mund të presim të ekzistojë paqja në botë kur ne, si individë, nuk po kërkojmë paqe dhe harmoni?
Përpjekjet tona nuk kërkojnë gjithmonë para ose vendndodhje të largëta; ato kërkojnë një zemër të gatshme për t’i thënë Zotit: “Ja ku jam, dërgomë mua”.
Pavarësisht nga veprat e mira që mund të kryhen pa një kishë, plotësia e doktrinës dhe ordinancat e saj ekzaltuese janë në dispozicion vetëm në Kishën e rivendosur.
Paqja vetjake mund të arrihet nëpërmjet Shpëtimtarit pavarësisht nga zemërimi, grindja dhe përçarja që e sëmurin dhe e ndotin botën tonë sot.
Teksa i marrim me denjësi dhe i nderojmë besëlidhjet dhe ordinancat e shenjta, ne bekohemi me fuqinë e Perëndisë në lavdi të madhe.
Nëse do të na duhet t’u bëjmë ballë rreziqeve dhe trysnive të ardhshme, ne duhet të kemi një themel të fortë shpirtëror të ndërtuar mbi shkëmbin e Jezu Krishtit.
Ne jemi më të aftë t’i ndiejmë pëshpëritjet e Shpirtit si përgjigje ndaj lutjeve tona kur kemi besimin për të pyetur dhe për të vepruar.
A e pyetni veten se për çfarë e kishte fjalën Jezusi kur e pyeti Pjetrin: “A më do ti mua më shumë se këta?”
Emri i Kishës nuk është i diskutueshëm. Identiteti dhe fati i Kishës së Jezu Krishtit të Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme kërkojnë që ne të thirremi me emrin e Tij.
Kur gjejmë kohë për Zotin, ne mund të marrim udhërrëfim që të na ndihmojë për t’i shmangur trysnitë dhe pështjellimet e botës.